ناسا بدون اشاره به بازه زمانی کشف این سیارات فقط به این نکته اکتفا کرده است که کشف این سیارات یافته های جدید کپلر است.
تلسکوپ کپلر با بررسی نور دریافتی از ستاره های دوردست سیارات را شناسایی می کند. اگر این پرتو نور تیره شود، احتمالا یک سیاره از مقابل ستاره عبور کرده است؛ اما ممکن است این وضعیت حاصل عبور سایر اجرام فضایی از جمله یک سیاره کوتوله قهوه ای، منظومه دوتایی یا یک ستاره کوچک باشد.
پیش از این هر سیاره احتمالی توسط تلسکوپ های موجود روی زمین بررسی می شد. این فرآیند بسیار زمانگیر و پرهزینه است و به همین علت در طول ۷ سال تنها ۹۸۴ سیاره شناسایی شد.
اما در تکنیک جدید، با بررسی شکل ظاهری سیارات و ارزیابی احتمال وجود سایر اجرام فضایی در آن محل، بدون هرگونه بررسی و تحلیل اضافی، ماهیت این اجرام شناسایی می شود. بدین ترتیب محققان قادرند سیارات واقعی را با دقت ۹۹ درصد شناسایی کنند.
با استفاده از این تکنیک، شمار سیارات شناسایی شده در ماموریت کپلر مجموعا به ۱۹۳۵ مورد می رسد که ۱۰۰ سیاره از آن ها به اندازه زمین هستند.
هدف از انجام این تحقیقات، یافتن حیات در سایر نقاط جهان است. به همین علت محققان اندازه و فاصله تمام سیارات جدید را از ستاره آن ها محاسبه می کنند تا بتوانند احتمال وجود حیات در آن ها را تخمین بزنند. با استفاده از این رویه، محققان معتقدند ۹ سیاره از سیارات جدید، قابلیت زندگی را دارند. به عبارت دیگر اندازه این سیارات حداکثر دو برابر زمین است و تمام آن ها در فاصله طلایی از ستاره خود قرار دارند و احتمالا آب در حالت مایع در آن ها جریان دارد.
بر اساس گزارش ناسا، پیش از تلسکوپ کپلر عملا هیچ اطلاعاتی درباره تعداد سیارات موجود در کهکشان راه شیری نبود، اما اکنون بخش هایی از کهکشان را می توان شناسایی کرد که در آن ها تعداد سیارات بیش از ستاره ها است. این دانش، زمینه ساز ماموریت هایی است که ما را بیش از پیش به شناسایی حیات بالقوه در کهکشان نزدیک می کند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه The Astrophysical Journal منتشر شده است.
