به گزارش پایگاه خبری سرمایه گستران، به نقل از خبرگزاری تسنیم، محمدرضا سبزعلیپور رئیس مرکز تجارت جهانی ایران در صد و چهاردهمین نشست ماهانه خود با اعضاء مرکز جامع صادراتی ایران طی سخنانی در جمع مدیران، کارآفرینان و فعالان اقتصادی با اشاره به اهمیت سرمایه گذاری داخلی و خارجی در رشد و توسعه اقتصاد و ایجاد امنیت در کشور و همچنین رفع مشکلات اقتصادی بویژه ایجاد اشتغال و ارتقاء سطح معیشت مردم گفت: سعی و تلاش همه اعم از بخش و خصوصی و مسئولین کشوری گرفته تا تمام دستگاهها، سازمانها و وزارتخانه ها باید بر این باشد تا اقتصاد کشورمان روز به روز رشد پیدا کرده و مشکلات اقتصادی مان نیز بسرعت کاهش یابد.
وی افزود: بدون سرمایه گذاری داخلی و خارجی و بدون گردش چرخ کارخانجات و جهش تولید، نه تنها اقتصاد کشور هرگز رشد و توسعه پیدا نمیکند بلکه مشکلات اقتصادی کشورمان رفته رفته بیشتر و پیچیده تر هم میشود!!
پس باید همه برای پیشرفت کشور دست به دست هم دهیم و قدمهای بزرگ و سازنده ای برداریم و نه اینکه هر دستگاه و یا هر مسئولی و یا بخش های دیگر فکر خودشان باشند و با “منافع ملی” قهر و برخلاف آن اقدام بکنند!!
علیپور در ادامه به یکی از مجموعه های مهم و تأثیرگذار اقتصادی کشور اشاره کرد و گفت: یکی از دستگاههای مهم و اثرگذار اقتصادی که از حدود ۲۰ پیش با هدف صیانت از سرمایه ملی و کمک به رشد و توسعه کشور در مجلس تصویب و راه اندازی شد، “صندوق توسعه ملی” بود. صندوق توسعه ملی با هدف تبدیل بخشی از عواید ناشی از فروش نفت و گاز و میعانات گازی و فرآورده‌های نفتی به ثروت های ماندگار، مولد و سرمایه های زاینده اقتصادی و نیز حفظ سهم نسل های آینده از منابع نفت و گاز و فرآورده‌های نفتی تصویب و ابتدا در سال ۱۳۷۹ بنام “حساب ذخیره ارزی” تشکیل و نهایتاً در سال ۱۳۸۹ و به موجب ماده (۸۴) قانون برنامه پنجم توسعه اقتصادی کشور با تصویب مجلس شورای اسلامی راه اندازی و آغاز به کار کرد.
وی اظهار داشت: قرار براین بود که این صندوق روز به روز بزرگتر شود تا جایی که بتواند در رشد و توسعه اقتصاد کشور اثرگذار باشد و ایران و ایرانی را سربلند کند اما آنچه که تا سال ۱۴۰۰ شاهدش بودیم این بود که ایران دارای یک صندوق ضعیف، فشل و به حاشیه رانده شده میباشد که منابع محدودی از فروش نفت به حساب آن واریز شده و بخش اعظمی از همان منابع رو هم به انحاء و عناوین مختلف از صندوق خارج و هزینه نموده اند!!
سبزعلیپور بیان داشت: صندوق توسعه ملی تقریباً از بین رفته و فراموش شده و دیگر کسی برای صندوق تره هم خرد نمیکرد تا اینکه با روی کار آمدن دولت سیزدهم فصل جدیدی از دوران صندوق توسعه ملی آغاز گردید!!
طبق گزارشهای منتشر شده مجموع منابع ورودی به صندوق توسعه ملی از ابتدای تاسیس تا پایان سال۱۴۰۲، معادل ۱۶۱میلیارد دلار بوده است. تا قبل از سال ۱۴۰۰ نیز ظاهراً چیزی حدود ۱۵۰ میلیارد دلار به حساب صندوق واریز شده بوده که چیزی حدود ۱۳۵ میلیارد دلار از این مبلغ را هم تحت عنوان تسهیلات ارزی به شرکتها، کمک به حوادث غیرمترقبه و بابت جبران کسری بودجه دولت از حساب صندوق خارج شده بود که بخش اعظم این ۱۳۵ میلیارد دلار معوق و هنوز هم به حساب صندوق بازنگشته است!!
یعنی در اصل صندوق توسعه ملی را در سال ۱۴۰۰ با مبلغی معادل ۱۵ میلیارد دلار به مدیریت جدید تحویل دادند، یعنی در اصل یک صندوق نسبتاً ضعیف و خالی از منابع ارزی!!
وی افزود: چرا به رشد و توسعه کشور اهمیت نمیدهیم؟ چرا قوانینی که در مجلس تصویب میشود را به درستی اجرا نمیکنیم؟ چرا نمایندگان مجلس بر حسن اجرای قوانین مجلس نظارت نمیکنند؟ چرا نسبت به پولهایی که از صندوق خارج میشد و به حساب صندوق بازنمی گشت، بی تفاوت بوده ایم؟ و دهها سوال و اما و اگر دیگر…!!!!
مگر قرار نبود “صندوق توسعه ملی” کشورمان روز به روز بزرگتر و منابعش بیشتر و اهمیت آن در رشد و توسعه اقتصاد به چشم بیاید و حافظ منافع آیندگان باشد؟ خب، پس چرا کسی از رشد و بزرگ شدن صندوق کشورمان حمایت نمیکند؟!
علیپور تصریح کرد: تا آنجائیکه به چشم دیده و از طریق خبرها مطلع شده ایم، مدیریت صندوق توسعه ملی در دولت سیزدهم و بعد از سال ۱۴۰۰ فعالیت درخور تحسینی داشته و عملکرد مدیریت ۵/۲ ساله این صندوق در دولت جدید مثبت و بیش از رؤسای ۲۰ سال گذشته این صندوق نمود داشته!! یعنی صندوقی را با ۱۵ میلیارد دلار موجودی و با ۹ برابر طلب معوقه تحویل دولت سیزدهم دادند که ریاست صندوق در همان ابتدای انتصابش اعلام نمود که میخواهد کاری کند که در دوران ریاستش روز به روز موجودی صندوق بیشتر شود و درصدد است تا همانند صندوقهای توسعه ملی سایر کشورهای نفتی جهان، منابع این صندوق را در پروژه های بزرگ سرمایه گذاری کند تا اگر قرار است بصورت تکلیفی، صندوق به جایی هم تسهیلات پرداخت کند، حداقل از سود سرمایه گذاری پرداخت کند و نه از اصل موجودی صندوق و با این نوع مدیریت، چنانچه منابع صندوق از فروش و صادرات نفت اضافه نشود، لااقل صندوق را با همان ۱۵ میلیارد دلار به مدیریت بعدی تحویل بدهیم!!
این ایدۀ بسیار جالب و خوب و قابل تقدیری بود که مدیریت صندوق در صدد اجرای آن بود و شنیدن این خبر در سال ۱۴۰۰ ما را هم خوشحال کرد.
وی گفت: دلیل اینکه بنده در این نشست به مبحث “صندوق توسعه ملی” ورود پیدا کردم این است که زمانیکه عده ای صندوق را به حاشیه کشاندند، هیچکس و هیچ مقام و دستگاهی اعتراض نکرد ولیکن حالا که یکی پیدا شده و نقاط ضعف مجموعه را برطرف و صندوق را شکوفا کرده و به آن شأن و شخصیت داده، نه تنها هیچکس قدردانی نمیکند بلکه بعضاً دیده میشود که در برابر برنامه ها و عملکرد صحیح مدیریت صندوق، سنگ اندازی هم میکنند!!
مگر قرار نبود که بر اساس سیاستهای ۲۴ ماده‌ای “اقتصاد مقاومتی”، دولت سهمی از درآمدهای نفتی که به صندوق توسعه ملی میریزد را هر سال نسبت به سال قبل افزایش دهد تا جایی که وابستگی بودجه سالانه به درآمدهای نفتی به صفر برسد؟ پس چه شد؟ طی ۱۵ سال گذشته که بحث “اقتصاد مقاومتی” آغاز شده، نه تنها وابستگی بودجه به درآمدهای نفتی کاهش نیافته، بلکه منابع ورودی به صندوق توسعه ملی نیز افزایش نیافته!! یک سال میگویند۲۰% و سال دیگری میگویند ۳۰% و سال دیگری۴۰% و دوباره درخواست کاهش منابع ورودی را میکنند و دوباره میشود ۲۰% و دوباره بعد از مدتی میشود ۴۰% و در کل سوزن منابع ورودی به صندوق بین ۲۰ و ۴۰ درصد گیر کرده و اصلاً افزایشی درکار نیست!!
علیپور به مصوبه چند روز پیش مجمع تشخیص مصلحت نظام اشاره کرد و گفت: چند روز پیش در خبرها شنیدیم که مجمع تشخیص مصلحت نظام در مقابل سرمایه گذاری صندوق توسعه ملی در میادین نفتی مخالفت کرده و آنرا رد نموده است!! چرا؟
آیا این مصوبه مجمع تشخیص مساوی نیست با محدود کردن فعالیتهای صندوق و بنوعی بی خاصیت و ضعیف کردن صندوق؟ نه تنها منابع ورودی به صندوق را افزایش نمیدهید، بلکه در برابر درآمدزایی صندوق آنهم در جهت “منافع ملی” مانع ایجاد میکنیم.
آیا با این روش و با این نوع برخوردها و حمایت نکردن ها، میتوان شعار سال (جهش تولید با مشارکت مردمی) و رشد و توسعه اقتصاد ایران را محقق کرد؟!
صندوق توسعه ملی نمونه ای از چندین مجموعه دیگر اقتصادی کشور است که عملکرد موفقی دارند اما هیچ حمایتی از آنان نمیشود!!
تازه تا مسئولی در کشور بیکار میشود یا مجموعۀ تحت امرش ورشکست میشود، فارغ از تخصص و توانایی مدیران بیکار شده، مسئولین ارشد فوراً یاد مجموعه هایی مثل صندوق می افتند و آقایان بیکار را به آن دستگاه تحمیل میکنند!! اینگونه مدیر تحمیل کردن به مجموعه های موفق اصلاً کار درست و پسندیده ای نیست و چه بسا همین انتصابات بی ضابطه و غلط موجب پنچر شدن چهار چرخ آن سازمان موفق گردد!!
رئیس مرکز تجارت جهانی ایران در پایان سخنانش اظهار داشت: اگر نیم نگاهی به صندوقهای توسعه ملی و یا توسعه ارزی کشورهای دیگر نفت خیز بیاندازیم، اونموقع خواهیم فهمید که صندوق ما کجاست و صندوقهای دیگر کشورها مثل صندوقهای کویت، امارات متحده عربی، عربستان، نروژ، روسیه و آمریکا و…. کجا هستند!!
صندوق کشور ما ۱۵ میلیارد دلار منابع دارد اما برخی از این صندوقها بیش از ۶۰۰ الی ۷۰۰ میلیارد دلار منابع دارند!! این یعنی قطره در برابر دریا!!
برخی از این صندوقها حتی در مریخ هم سرمایه گذاری کرده اند اما ما اجازه نمیدهیم تا صندوق کشورمان بجای مریخ، حتی در پروژه های نفتی خودمان هم سرمایه گذاری کند تا از این گذر ۱۵ میلیارد دلارمان حفظ و یا شاید با مدیریت صحیح به ۲۰ میلیارد دلار افزایش پیدا کند!!
چرا با تصمیمات اینچنینی، “صندوق توسعه ملی” را محدود میکنیم!! باید سعی مان بر این باشد تا صندوق توسعه ملی را محدود نکنیم. زیرا چنانچه صندوق توسعه را توسعه دهیم قطعاً اقتصاد ایران توسعه می یابد و ذخایر ارزی برای آیندگان بخوبی حفظ میشود.
منبع خبر : ایران اکونا
