به گزارش پایگاه خبری سرمایه گستران و به نقل از روابط عمومی حوزه هنری استان اصفهان، تئاتر “مکبث” که این روزها بر صحنه تماشاخانه ماه می درخشد رستاخیز مفاهیم عمیق اخلاقی و انسانی است. آنجا می شود لیدی مکبث، زن اغواگر ماجرای شوم قتل شاه دانکن را دید که روی تخت بیمارستان خوابیده و با مرور گذشته، چراغی فراروی همه آیندگان می افروزد: “خون خون می خواهد” ، “قدرت استبداد می آورد”، “قاتل، خواب را می کشد”، “کشتن، خاصیت روح خونخواره است”، “همه دوست دارند پادشاه باشند” و “دست عدالت، قطرات جامی که زهرآگین کرده ایم به گلوی خودمان می ریزد.”
حبیب نریمانی، کارگردان “مکبث”، موبایل، تلویزیون، روزنامه و مردی با جلیقه زرد را وارد غائله این سردار نامدار اسکاتلندی کرده تا گستردگی دامنه جنون قدرت را تا قرن حاضر نشان دهد و هنرمندانه، با جزئیاتی وصف ناپذیر، اسارت هماره خشونت و قدرت طلبان را یادآور شود.
اجرای موسیقی زنده متین حسین پور و بازی هنرمندانه الهام عابدی، رسول هنرمند، محمدرضا شیروانی، علیرضا قاسمی، مهسا اتحادی و کسرا نیک شعبانی معجون شگفت انگیزی ساخته تا زیر نور سرخ صحنه، تاریخ بی خردی بشر را در یک قاب ببینیم و به همه آن ابزارهای تسخیری قدرت، که در نهایت به زباله دان تاریخ می پیوندد خنده ای تلخ بزنیم.
از کارگردان تئاتر “مکبث” می پرسم آیا “عشق” را یارای غلبه بر “قدرت” هست؟ و او اینگونه پاسخ می دهد: جایی که قدرت هست، عشق نیست، نهایتا هوس است. قدرت برای فردی که اسیر آن شده به مثابه یک منزلت اجتماعی است بنابراین هیچ چیز جز همان قدرت که آن هم اسارتی دیگر است، نمی تواند با آن مقابله کند. تا جنون قدرت طلبی وجود دارد ما اسیر این چرخه خواهیم بود.
او با اشاره به اینکه مفهوم سرمایه داری فراتر از قدرت های سیاسی است ادامه می دهد: تمام سیاست های دنیا به اراده سرمایه دارهاست. جنگ می شود چون سرمایه دارها باید سلاح ها و داروهای تولید شده و حتی کمک های بشر دوستانه خود را به مصرف برسانند. وال استریت، نماینده جامعه سرمایه داری است و همه مصائب ما نیز ریشه در مصرف گرایی دارد.
نریمانی، اوضاع آشفته دنیا را محرک اجرای “مکبث” شکسپیر بر صحنه تماشاخانه ماه می داند و می گوید: دوست داشتم این اجرا را به تمام میراث کهن فرهنگی ای تقدیم کنم که طی این سال ها به دست داعش و طالبان ویران شد.
دنیای امروز اسیر قدرت و حفظ قدرت شده و آدم های بسیاری را به کشتن و حبس کردن و شکنجه و… واداشته است حال آنکه تمام این قدرت طلبی ها و عوامل و ابزار آن در نهایت تمام می شوند، همانطور که هیروشیما تمام شد. تنها خاطره ای تلخ از آن باقی می ماند تا به آدمیان بگوید عاقبت ابزار قدرت طلبان شدن، چیزی جز پیوستن به زباله دان تاریخ نیست.
آیا سیاستمدارها مکبث را می خوانند؟ می بینند؟ پاسخ این کارگردان تئاتر به سوال طرح شده چنین است: همین که مردم بارقه های قدرت طلبی را بشناسند، ابزار آن ها نشوند و عاقبت ناخوشایند خون خواهی و خونریزی و سرانجام خوشایند آزادگی را ببینند و بدانند کافی است. ما تلاش کردیم به این نمایشنامه نگاه سیاسی صرف نداشته باشیم و مکبث را مکبث وار اجرا نکنیم بلکه با اجرایی کاریکاتورگونه به نقد ترور بپردازیم.
نریمانی که روزنامه و موبایل و تلویزیون را نیز وارد غائله مکبث کرده با اشاره به نقش رسانه در پیش برد یک هدف می گوید: همه ما به نوعی درگیر رسانه هستیم و رسانه گاهی بی گناه را گناهکار و گناهکار را بی گناه جلوه می دهد. در چنین وضعیتی سواد رسانه ای مردم می تواند پرده از چیزهای مهمی که لابه لای تیترها و خبرها پنهان می شود بردارد.
او با توجه به نوساز بودن تماشاخانه ماه و نیاز آن به تجهیزات بیشتر ادامه می دهد: در مجموع کار قشنگی انجام شده اما ای کاش تمام و کمال بود. به دلیل نبود برخی امکانات معنای نمایش من تغییر یافت. امیدوارم که طی شب های باقیمانده از نمایش مکبث برخی از کمبودها حل شود.
تئاتر مکبث به تهیه کنندگی ساقی محمدرضایی از ۱۹ دی ماه اجرای خود را در تماشاخانه ماه آغاز کرده است. این تئاتر را تا پنجم بهمن ماه هر شب رأس ساعت ۱۸:۳۰ می توان دید.
