به گزارش سرمایه گستران از حوزه هنری اصفهان، مینیاتورهیچگاه پایانی ندارد چرا که حقیقتی آشکار است که چون خورشید بی‌غروب همواره بر تارک تاریخ می‌تابد و از گرمای آن جهان را به جوش و خروش وا می‌دارد، چهل و ششمین نشست نگارگری در زیر سقف بتونی حوزه هنری اصفهان بار دیگر زبان هنر شد تا لطافت را با دیوارهای سنگی پیوند بزند و نام بهزاد و فرشچیان ها را در سالن سعدی طنین بیاندازد. آنجا که سرپنجه گانی هنرمند و بی نظیر جان می گیرند، هنرمندانی که با سرانگشت هنرمندانه شان طرحی به یادگار می گذارند که در هر روزگار و در طول اعصار از یادها نمی رود. سرپنجه های عاشق، قلمو را به زخمه های دل کاغذ و بوم می زند تا وقف شعر و رنگ و موسیقی شود و اسلیمی ها بر تن عریان نقشی از نور و رحمت را به هم بیامیزد.
از همان ابتدا صندلی های قرمز رنگ سالن اصلی حوزه هنری میزبان علاقمندانی شد که نگارگری را با قلم وجودشان درک کرده اند. هنری که با اسلیمی های خود تمامی درک بیننده را دربرمی گیرد و می پیچد همچون پیچکی مواج بر ذهن خلاق کسانی که نقش و رنگ را به هم آمیخته اند و با قلموی جلوه گری زیبایی به بوم و کاغذ بخشیده اند.
استاد مجید صادق زاده که بیش از سه دهه را در این وادی سپری کرده است، پشت میز قرار می گیرد تا برای چندمین بار لب به سخن بگشاید و از دنیای پهناور نگارینه های نگارگری بگوید. به نظر او که خودش هنرمندی زبردست در این وادی به شمار می رود، نگارگری یعنی هنری که می تواند لب به سخن بگشاید و با تکنولوژی امروز همقدم شود و هنر نصف جهان باز هم حرفی برای گفتن داشته باشد و بعد از چهار دهه که از شهرت فرشچیان استاد بزرگ نگارگری معاصر می گذرد حالا نوبت می رسد به جوانانی که در این وادی قلم می زنند تا هنرنصف جهان باری دیگر بدرخشد. در این میان زبان هنرمندان زبان هنری است، با خلق آثاری که بتواند قطره‌ای از عظمتی که آفریده می شود را جان بخش به تصویر در آورد.
استاد صادق زاده با ارایه تعریفی از گذشته نگارگری اعتقاد دارد که نگارگری امروز نسبت به چهل سال پیش تجربه متفاوتی را درک کرده و آن دانشگاهی شدن آن است: «آمارمان در بحث جوانان نگارگر به دلیل تحصیل یا برگزاری نمایشگاه ها بیشتر شده است، اما کیفیت ها را تاریخ نشان می دهد، هنراین کشور چندهزاره است که پویا بوده و چون گنجینه داریم می توانیم از این گنجینه استفاده کنیم».
وی هدف از چنین نشست هایی را غنای اندیشه جامعه علاقمند دانسته و می گوید: ما می توانیم با درک بالای تکنیکی و استفاده از دانش روز در کشورهای دیگر و کشور خودمان که ریشه غنی در این هنر دارد، غنای بهتری به این کار ببخشیم و این گنج را متبلور کنیم. در این رابطه برای آینده ای بهتر روش استعدادیابی را هم دنبال کردیم و متوجه شدیم که استعداد وجود دارد، اما نیازمند ممارست هستیم.
استاد باز هم از بهزاد می گوید و قلمی که برای قالی رنگارنگ نصف جهان طره زد تا لچکی دلپذیر را برای جلوه گری چشمان عاشق بیافریند .
او که این سه دهه را با استادان بزرگ طی کرده است ترجیح می دهد که با نشان دادن هنرمندی آنها و خودش به استقبال سطری تازه برود. اسلایدهای نگارگری های استاد فرشچیان روی پرده سفید جا می گیرد و در چشمان حاضرین نقش می بندد تا استاد صادق زاده از قلمگیری و طرح و نقش بگوید و از مشکلات نگارگران امروز: «محصول نگارگری دیر به ثمر می نشیند. مثل درخت زیتون که ۹ سال طول می کشد تا به ثمر بنشیند اما ۹۰۰ سال هر سال محصول می دهد. نگارگری هم به همین شکل است و غنای این هنر همیشه به تداوم تاریخ قدمت داشته است. وی از مشکلاتی می گوید که امروزه در فضای مجازی برای این هنر گرانبها ایجاد شده است، به نظر او گاهی اوقات به دلیل کثرت کسانی که در این حوزه کار می کنند سره از ناسره در فضاهای مجازی تشخیص داده نمی شود و این آفتی برای این هنر به شمار می رود. اما با تمام اینها به نظر استاد این فضا به عنوان فضایی ارتباطی می تواند پتانسیل های بالقوه این هنر را به بالفعل تبدیل کند و در این میان نقش مسئولان پایین دستی و بالا دستی، مجلس و شورا بسیار اهمیت دارد که برای حل مشکلات این هنر بزرگ ورود پیدا کنند.
صادق زاده در پایان تاکید می کند: نگارگری هنری نامحدود است و می تواند در سینما، صنایع دستی، انیمیشن و هنرهای دیگر وارد شود و کاملا به شکل کاربردی درآید و این هنر نگارگران است که بتوانند این هنر را به منصه ظهور بنشانند.
