به گزارش پایگاه خبری سرمایه گستران، ستاره‌هایی که فلز کمی دارند، نسبت به ستاره‌هایی که خاصیت فلزی بالاتری دارند، پرتوهای بیشتری ساطع می‌کنند. البته از نظر ستاره‌شناسان و اخترزیست‌شناسان، فلزی بودن با آنچه در معنی روزمره یا حتی در علم شیمی مدنظر است، مقداری تفاوت دارد؛ زیرا ستاره‌شناسان تقریبا همه عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم را فلز می‌دانند.
واقعیت این است که آن دسته از سیارات کم‌فلزی که به دور ستارگان کم‌فلز در حال گردش‌اند، در مقایسه با سیاراتی که به دور ستارگان با فلز زیاد در‌گردش‌اند، به دلیل برهم‌کنش میان اکسیژن و تابش فرابنفش، لایه اُزن ضخیم‌تری دارند؛ چیزی شبیه آنچه اینجا روی زمین رخ داد و در آن، وجود یک لایه ازن قوی به منظور محافظت در برابر پرتو فرابنفش ضروری بود؛ لایه‌ای که از حیات روی زمین محافظت می‌کند و نمی‌گذارد این پرتوها به دی‌ان‌ای آسیب برسانند و سر راه تکامل زیستی موجودات زنده مانعی ایجاد کنند.
به گفته دانشمندان، عناصر زیادی وجود دارند که می‌توانند بر خروجی فرابنفش یک ستاره تاثیر بگذارند؛ از جمله دما، محتوای فلز و فاصله آن از سیارات در حال گردش به دورش.
دانشمندان تاکنون معمولا سیاراتی را که به دور ستارگان سرشار از فلز در گردش‌اند، مانند زمین و خورشید ما، بررسی کرده‌اند. با این حال، این مقاله که در نیچر کامینیوکیشنز منتشر شد، نخستین مقاله‌ای است که نقش پرتوهای فرابنفش بر قابلیت زیست‌پذیری سیارات را بررسی می‌کند.
برای این مطالعه، تیمی از پژوهشگران به سرپرستی آنا شاپیرو، ستاره‌شناس، آزمایش روی سیارات مختلف زمین‌مانندی را که به دور ستارگانی خورشیدمانند در گردش‌اند، تکرار کردند و عواملی را که بر تشعشع‌های فرابنفش تاثیر می‌گذارند، تغییر دادند.
به گفته پژوهشگران، ستارگان سرشار از فلز نسبت به ستاره‌هایی که فلزات کمتری دارند، به میزان قابل‌ملاحظه‌ای، تشعشع‌های فرابنفش کمتری ساطع می‌کنند. در نتیجه، سیاراتی با لایه‌های ازن ضعیف‌تر به طور عجیب و باورنکردنی، بیشتر در معرض پرتو فرابنفش قرار می‌گیرند و بنابراین سیارات موجود در مناطق زیست‌پذیر ستارگان با فلز کم بهترین اهداف برای جست‌وجوی حیات پیچیده در خشکی به شمار می‌روند.
منبع خبر : سیتنا
